Graduation Show 2023

In de Graduation Show 2023 staat de mens staat centraal, zijn emoties, ervaringen, ideeën.
Vraag zeven Almeerders naar hun favoriete kunstwerk, en je krijgt een heerlijk afwisselende expositie. Fotografie, immersieve installatie, sculptuur, film, textiel, hout, schuimrubber - teamleden Faye, Peter, Ruud, Joeri, Hella, Mary en Cobie kozen uit de afstudeerexposities van Nederlandse kunstacademies een brede waaier van kunstwerken. De Graduation Show is het paradepaardje van Corrosia Expo. Elk jaar biedt de expositie een kijkje in de toekomst van de beeldende kunst met werken van pas afgestudeerde kunstenaars. Vers van de pers dus!

Herkenbaar en vervreemdend
Één duidelijke lijn valt overigens wéll te herkennen in de Graduation Show 2023: pure abstractie is afwezig. De mens staat centraal, zijn emoties, ervaringen, ideeën. Heel herkenbaar, soms juist vervreemdend. Kamilla Barski, Fanja Bouts, Juliette Hengst, Sacha Hoebergen, Myrthe Kaya Kamoen, Yip Stals en Nora Todorovic laten ons nadenken over ons bestaan (en de absurditeit ervan), over onze vooroordelen en onze maatschappij. Ze bieden de tijd om ervaringen te herleven of de universele kracht van mythen te ervaren. En altijd ruimte om zélf te bepalen wat het werk betekent.

Sacha Hoebergen - fotografie - Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten
No grey cars

"Had je d'r wat van?" Zo kijken de modellen op de meer dan levensgrote foto's van Sacha Hoebergen (Eindhoven, 1998) de toeschouwer aan. Ze tonen zelfbewust hun volle lippen en borsten, hun ronde billen. Lichaamsdelen waar zij duidelijk 'iets aan hebben laten doen', zoals men het vaak omschrijft, niet zelden met een neerbuigende ondertoon. Sacha Hoebergen stelt in dit werk impliciet vragen bij die afkeuring. Hoezo vinden we een 'natuurlijk uiterlijk' het hoogst haalbare? Waarom worden vrouwen die hun lichaam zo verfraaien, beschouwd als dom en oppervlakkig, waardoor ze nog meer tot object worden in de male gaze?
Hoebergen ging op zoek naar de beweegredenen van deze vrouwen. Ze ontmoette vaak benijdenswaardig zelfbewuste dames 'die ruimte innemen', zoals Hoebergen het noemt. En dus geen slachtoffers van commercie en sociale media, al bieden die laatste wel vele voorbeelden hyperfemininiteit (overdreven vrouwelijkheid) als reactie op veranderende genderrollen en -normen. Hoebergen nodigt de kijker met haar werk uit na te denken over zijn eigen vooroordelen en normen over het onderwerp.

Juliette Hengst - Koninklijke Academie van Kunsten
Neighboring tides and old currents

"Wie zaten, aten, sliepen daar?"

Het lichaam is de laatste tijd, naast elektriciteit, een centraal thema in het werk van Juliette Hengst. Het is deel van een collectieve, maar ook intieme ervaring. Zoals ook de materialen waarmee zij werkt zowel intimiteit als collectiviteit vertegenwoordigen. Haar reliëfs zijn gemaakt van het schuimrubber van banken en bedden die buren en vrienden in Den Haag op straat zetten nadat ze jarenlang vast onderdeel zijn geweest van het bestaan, van gezelligheid, ernst, liefde, geweld. "Ik wil een brug slaan tussen onze gezamenlijke fysieke omgeving met denkbeelden over wat gevaarlijk en taboe is, zowel die van onszelf als van onze dierbaren", aldus Hengst.
Het bovenste deel toont een lichaam dat geëlektrocuteerd wordt, waarna de stroom ook de twee andere figuren, de 'redders', treft. In het onderste gedeelte draait ze een spelletje rugstretchen om, waarna het een verontrustend beeld van overweldiging, onvrijwillig meevoeren wordt. De taferelen zijn herkenbaar én meerduidig, waarmee Hengst vragen opwerpt over onze aannames over het concept 'gevaar'.

Yip Stals - Artez
Somewhere, along the way

Het wiel is een regelmatig terugkerend motief in het werk van Yip Stals. De uitvinding van het wiel bracht de wereld letterlijk in beweging. Sindsdien is het een soort verlengstuk van ons lichaam geworden, een symbool voor de moderne dynamiek die gericht is op rationaliteit en efficiency. Yip Stals ervaart deze dwingende tendens als een absurditeit. Hij kiest voor de irrationalieit dat hij vindt en waardeert in de 'nutteloosheid' van parades, carnavals en andere folkloristische tradities. Carrousel legt die link direct, met een constructie die enkel vrolijk kan ronddraaien, als 'lichaam' voor een kop die alle kanten tegelijk opkijkt. En ook Wheels of Cheer roept een beeld op van een circus- of carnavalsparade met steltlopers en brutale spotters die de heersende machten op de hak nemen. De kruiwagen zonder laadbak (Wheelbarrow) is een viering van verfrissende inefficiency.
In zijn werk gebruikt Stals gevonden materialen. De objecten die hij zelf vormgeeft en toevoegt, verschijnen vaak als lichaamsdelen. Het is een pleidooi om meer met het lichaam te denken, niet alleen met het hoofd.

Nora Todorović - Artez
Bird Woman

De eeuwige cyclus van leven, dood en leven vormt de basis voor deze film van Nora Todorović. Tegelijk vertelt zij met poëtische beelden en archetypische en mythische personages in drie hoofdstukken een verhaal over excellentie, mededogen en bescheidenheid, menselijke kwaliteiten die zij als 'heilig' kwalificeert. De drie vrouwfiguren vertegenwoordigen verschillende aspecten die de mens in zich bergt en onverbrekelijk zijn verbonden. Mud Woman, uit het eerste deel, representeert het innerlijke, Amara het menselijke en Bird Woman het goddelijke. Ieder wordt geïntroduceerd in haar eigen natuurlijke habitat, met hun eigen natuurlijke gedrag, hun eigen spirituele aard en rol in het leven. De film is opgenomen op locaties in Kroatië, waar natuur en weersomstandigheden een sprookjesachtige, mythische sfeer creëren.

Kamilla Barski - Willem de Kooning Academy
Where Chaos Meets Calm

Een grijze steen, een stoeptegel met een uitsparing waarin precies het instructieboekje past dat Kamilla Barski maakte voor Where Chaos Meets Calm. Steen en boekje vormen samen Walking Piece, de kern van het immersieve project. In het boekje geeft Barski instructies voor een wandeling die niet zozeer is bedoeld om ergens te geraken, maar vooral voor verstilling en bespiegeling, bewustzijn van het moment en de schoonheid van onze omgeving. Door de eenvoudige handeling van het lopen ontstaat ruimte voor een blik naar binnen in alle rust. Rust die we ons in het dagelijks leven vaak niet gunnen. Tijdens de wandeling versterkt het gewicht van de steen een gevoel van aarding, gegrond-zijn, een bewustzijn van het fysieke en spirituele gewicht dat we dagelijks met ons meedragen. Barski geeft verschillende opties om de wandeling te maken, in één keer of in etappes. Door het gebruik van eenvoudige materialen (papier, karton, steen) en neutrale kleuren - grijs, zwart en wit - laat Barski alle ruimte voor een eigen invulling en beleving.

Myrthe Kaya Kamoen - Gerrit Rietveld Academie
Swimming lesson

Myrthe Kaya Kamoen laat je letterlijk je eigen jeugdherinnering instappen. Zwemles! Momenten van blijvende veranderingen uit je vroege jeugd. De chloorlucht, het blauwe licht, de reflectie van het water, de witte tegels…

De verschillende elementen, van de wachtkamer tot het verloren lidmaatschapskaartje en de ring, zijn zorgvuldig gemaakt om de kijker mee te nemen in deze herinnering. Er wordt gespeeld met geur, zicht, geluid en schaal om een meeslepende ervaring te creëren.

Wie de installatie van Myrthe Kaya Kamoen betreedt, neemt tegelijk een duik in zijn eigen verleden. Want wie herinnert zich niet zijn zwemlessen, de kleedhokjes, de geur, het prachtige turquoise van de tegels, zijn/haar abonnementskaart en - hopelijk - de triomf van het behalen van het diploma? Minder vrolijk is de herinnering die Kamoen zelf bewaart, een van de eerste uit haar jeugdjaren. Zij verloor haar ringetje in het zwembad (ook al zo herkenbaar). Voor het eerst werd ze geconfronteerd met de onomkeerbaarheid van sommige gebeurtenissen. Kamoen maakt haar herinnering tastbaar door die te ontleden naar concrete objecten die in de installatie worden herschikt. Zo neemt ze de kijker mee in haar gevoel van destijds en zet tegelijk de deur open naar individuele herinneringen aan verlies tijdens onze jeugd. Treed binnen en word teruggeworpen in het geheugen.

Fanja Bouts - Gerrit Rietveld Academie
A Largely Distorted yet Surprisingly Ordered Map of Regular Irregularities: A Dense Description of The Present Day History of The Future

Het is een lange titel, maar het wandkleed van Fanja Bouts is met bijna twee bij tien meter dan ook een groot werk, met ongelooflijk veel details die samen een verontrustend verhaal over onze wereld vertellen. Want wat zien we allemaal? Niet God als stralend middelpunt, zoals op historische wandtapijten, maar de Mammon, god van geld en rijkdom, hier verbeeld als ontploffende pinautomaat, die het centrum vormt. Van daar uit waaiert de voorstelling uit naar aardse landschappen, planeten, de Big Bang, fantastische dieren, cartooneske figuren, schepen, vliegtuigen en verwarrende teksten als 'unlimited resources' of 'a series of seriously unfortunate events'. Het is een soort eigentijdse Jeroen Bosch waar je eindeloos naar kunt kijken en over kunt nadenken. "Ik maak humoristisch werk over serieuze thema’s", aldus Bouts. "Het gaat over kritiek op de wereld van nu, over het kapitalistische denken en hoe mensen denken dat zij het belangrijkste op aarde zijn. Ik probeer mensen op hun plek te zetten. Zo groot zijn wij niet." Vandaar dat de drie houten figuren die het kleed ophouden een wat beteuterde uitdrukking op hun gezicht hebben. Bescheidenheid past de mens.