Ze is een van de bekendste personages uit de thea­ter­ge­schie­denis: ​‘bloe­men­meisje’ Eliza Doolittle, oorspron­ke­lijk uit het toneelstuk Pygmalion van George Bernard Shaw, en later vermusicald in My Fair Lady. Maar weten we wel hoe haar stem écht klinkt?

My Fair Human is een eigentijdse inter­pre­tatie, waarin Eliza Doolittle wordt ​‘ontdekt’ door Katherine van Kalf, die van elke vrouw een succesvol merk wil maken. In Eliza ziet ze haar ultieme project. Maar Eliza is het zat om ​‘echte vrouw’ te zijn in de ogen van anderen – zij zou het liefst helemaal losbreken uit het verwach­tings­pa­troon. Terwijl Katherine hardnekkig blijft proberen om Eliza te kneden naar de norm, wil Eliza nog maar één ding: mens zijn, en als mens gezien worden.

My Fair Human is een scherpe, tragi­ko­mi­sche voor­stel­ling die ons een spiegel voorhoudt, want gaan we niet allemáál gebukt onder maat­schap­pe­lijke verwach­tingen en knellende gender­normen? De voor­stel­ling begint als een klassiek ​‘make-over’-verhaal, maar dat houdt niet lang stand… Het klassieke personage Eliza Doolittle krijgt eindelijk een eigen stem, na decen­nia­lang te hebben gefigureerd in een (theater)wereld die door strenge gender­normen geregeerd wordt. Deze keer is het niet de mannelijke blik die Eliza veroordeelt, maar de eigen innerlijke criticus en de vele vrouwelijke critici om haar heen.

My Fair Human is een vrije inter­pre­tatie van het bekende Eliza-verhaal, waarin de betekenis van vrou­we­lijk­heid in álle levensfases centraal staat. Ook thema’s als vrucht­baar­heid, hormonen en de overgang komen voorbij – onder­be­lichte onderwerpen, waar My Fair Human veel emotionele diepgang en rijkdom aan weet te geven.

Over Marloes IJpelaar

Marloes IJpelaar (afgestuurd aan de HKU 2018) is een veelzijdige regisseur en schrijver, bekend om haar originele en humo­ris­ti­sche toneel­stukken, waaronder Rubens Meisjes en Lolita. Ze is tevens de artistiek leider van Club Lam, een toon­aan­ge­vend femi­nis­tisch thea­ter­ge­zel­schap dat de status quo uitdaagt met gedurfde en geestige producties. IJpelaar’s werk staat bekend om haar vermogen om historische verhalen nieuw leven in te blazen en actuele kwesties aan te snijden met scherpe humor en een kritisch oog. Ze brengt historische figuren naar het heden, waar ze spreken met hedendaagse wijsheid, wat leidt tot verwarrende en diepgaande inzichten. Haar toneel­stukken hebben lovende kritieken ontvangen, door oa. de Volkskrant die haar werk prijst als ​“origineel, scherp en hilarisch commentaar op eigentijdse fenomenen.”

Club Lam

Club Lam (2018) zet zich in voor meer vrouwelijk perspectief in de cultuur­sector. Met een frisse blik en eigen teksten beuken ze door glazen plafonds en verwoesten vast­ge­roeste rollen­pa­tronen opzoek naar een uniek vrouwelijk perspectief. Van de instafamous Marie Antoinette (Let Them Eat Cake, 2019) tot de Onlyfans ster Lola (Lolita, 2021) en de naakt­mo­dellen van Rubens met koop­schaamte (Rubens Meisjes 2023); Club Lam laat vrouwen aan het woord.

Ze zetten stereotypen op hun kop, nemen luidkeels ruimte in en stimuleren zo een dieper begrip van gender (on)gelijkheid in de samenleving. De kritische maat­schap­pe­lijke reflectie van Club Lam heeft geleid tot herhaalde erkenning met lovende recensies, waardoor ze momenteel als voor­aan­staand femi­nis­tisch gezelschap worden beschouwd.

Credits Coproductie Toneelschuur Producties en Club Lam Regie Marloes IJpelaar Geïnspireerd door Pygmalion van George Bernard Shaw Spel Ella Kamerbeek, Oda Spelbos, Valerie van Erven Dorens Hoofd Productiehuis Fabian Pikula Productieleider Jessie Verbrugh Productie Petra Swagers, Willy Veen Hoofd marketing Sjoerd Appelman Marketing Eva Lute